در سال ۲۰۲۳، ۱۰۳۰۴ نفر در آلمان با خودکشی جان خود را از دست دادند. این رقم ۱۸۴ مورد بیشتر از سال قبل و بالاترین رقم از سال ۱۹۹۵ است. این بدان معناست که روزانه تقریباً ۲۸ نفر در آلمان دست به خودکشی می‌زنند.

این تعداد از تلفات ناشی از تصادفات رانندگی، خشونت و مصرف مواد مخدر غیرقانونی در این کشور بیشتر است. بالاترین تعداد خودکشی در آلمان در سال ۱۹۸۱ با ۱۸۸۲۵ مورد ثبت شد. بر اساس برآوردهای برنامه ملی پیشگیری از خودکشی آلمان، سالانه بیش از ۱۰۰ هزار نفر در این کشور اقدام به خودکشی می‌کنند. نیاد کمک به افسردگی و پیشگیری از خودکشی آلمان تخمین می‌زند که روزانه حدود ۵۰۰ نفر در این کشور اقدام به خودکشی می‌کنند. در همه گروه‌های سنی، مردان بسیار بیشتر از زنان خودکشی می‌کنند. همچنین، خودکشی به طور فزاینده‌ای در سنین بالا رخ می‌دهد. کارشناسان این مسئله را به بحران‌ها در پیری نسبت می‌دهند. به ویژه مردان مسن در این بحران‌ها کمتر به دنبال کمک می‌گردند. به طور خاص، تعداد خودکشی‌ها در مردان از سن ۷۰ سالگی به شدت افزایش می‌یابد. در زنان نیز از هردو زنی که اقدام به خودکشی می کند یک نفر بالای ۶۰ سال سن دارد. نرخ خودکشی در سال ۲۰۲۲ در مردان ۲۰ تا ۲۵ ساله ۹.۱  و در زنان ۳.۵ بوده است، اما در مردان ۸۵ تا ۹۰ ساله این نرخ به ۷۳.۷ و در زنان ۱۷.۴ رسیده است. به گفته کارشناسان، همیشه دلایل مختلفی برای خودکشی وجود دارند و یک رویداد و وجود یک بیماری روانی تنهایی دلیل خودکشی نیست. گفته می شود: خودکشی نقطه پایان یک تحول پیچیده و بحران گونه است که در پایان آن فرد آسیب دیده دیگر از نظر روانی قادر به پذیرش کمک و تشخیص راه حل دیگری نیست. از دست دادن شغل، تهدید اقتصادی و فقر، تجربیات آسیب زا، از دست دادن عزیزان، کناره گیری، شکست عشقی و انزوای اجتماعی از عوامل خطر محسوب می شوند. کارشناسان در آلمان خواستار تعهد اجتماعی بیشتر برای مبارزه با اقدام به خودکشی هستند. رینارد لیندر، رئیس برنامه ملی پیشگیری از خودکشی (NaSPro) آلمان، در این رابطه گفت: خودکشی قابل پیشگیری است و برای این کار به دانش، ابتکارات فعال و تغییرات در همه سطوح جامعه نیاز داریم. بسیاری از افراد مبتلا به افکار خودکشی، تمایل کمی برای صحبت با پزشک یا درمانگر درباره این افکار دارند. تحقیقات نشان داده است که بسیاری از این افراد پیش از خودکشی به پزشک مراجعه کرده‌اند، اما پزشک نتوانسته خطر را تشخیص دهد. نگرانی‌هایی مانند جدی نگرفتن، از دست دادن روابط اجتماعی، برچسب خوردن به عنوان بیمار روانی و از دست دادن استقلال به دلیل درمان اجباری، از جمله دلایلی هستند که افراد از بیان افکار خودکشی خودداری می‌کنند. سازمان بهداشت جهانی برآورد می‌کند که به طور میانگین، از هر خودکشی، حدود شش نفر از نزدیکان و دوستان تحت تأثیر قرار می‌گیرند. کارشناسان تأکید می‌کنند که برای بازماندگان مهم است که بتوانند بدون ترس از طرد شدن، درباره خودکشی صحبت کنند. همچنین، افراد دیگری مانند همکاران، دانش‌آموزان، پزشکان، درمانگران، پلیس، آتش‌نشان‌ها و شاهدان نیز ممکن است تحت تأثیر قرار گیرند. بنیاد کمک به افسردگی تأکید می‌کند که باید همه اظهارات مرتبط با خودکشی را جدی گرفت. جملاتی مانند «دیگر هیچ معنایی ندارد...» نشانه‌هایی از خطر جدی در افراد افسرده هستند. دوستان یا اعضای خانواده نباید از پرسیدن دقیق‌تر دریغ کنند. برای فردی که در معرض خطر خودکشی است، صحبت با یک نفر دیگر درباره افکار آزاردهنده می‌تواند تسکین‌دهنده باشد. یکی از مهمترین اقدامات برای جلوگیری از خودکشی، درمان مداوم بیماری‌های روانی است که معمولاً علت اصلی این رفتار است. همچنین، داشتن محیطی هوشیار که در مواقع خطر جدی کمک لازم را سازماندهی کند و ارائه برنامه‌های آموزشی مشخص در مناطق مختلف از جمله عناصر کلیدی پیشگیری از خودکشی به شمار می‌روند. بنیاد همچنین توصیه می‌کند که از ارائه نصیحت‌های خیرخواهانه اما نادرست خودداری کنید. نظرسنجی‌ها نشان داده که پیام‌های ساده مانند «تو برای من مهم هستی»، «من سعی می‌کنم این بیماری را درک کنم» یا «ما با هم از پس این مسئله برمی‌آییم»، اغلب بیشترین کمک را می‌کنند. گفتنی است، افکار ناامیدانه در چارچوب بحران‌های زندگی حتی در میان جمعیت سالم نیز ظاهر می‌شوند. با این حال، خودکشی تقریباً همیشه در پس‌زمینه یک بیماری روانی به‌خوبی درمان‌نشده رخ می‌دهد، که اغلب افسردگی است، اما ممکن است در بیماری‌هایی مانند اسکیزوفرنی، اعتیاد یا اختلال شخصیتی نیز دیده شود. پروفسور اولریش هگرل، رئیس بنیاد کمک به افسردگی و پیشگیری از خودکشی آلمان، توضیح می‌دهد:افراد مبتلا به افسردگی به دلیل بیماری احساس می‌کنند که هرگز نمی‌توانند از این وضعیت غیرقابل تحمل فرار کنند. آنها از احساس گناه‌های آزاردهنده، تنش درونی دائمی و بی‌خوابی رنج می‌برند. این دیدگاه فاجعه‌آمیز ناشی از بیماری نسبت به زندگی خود، همراه با فشار روانی بالا و ناامیدی مطلق، خودکشی را به‌عنوان تنها راه‌حل برای فرد جلوه می‌دهد. درمان مداوم و مطابق با دستورالعمل‌های پزشکی افسردگی و سایر بیماری‌های روانی بخش مهمی از هر برنامه پیشگیری از خودکشی است. هگرل تأکید می‌کند: هر فرد مبتلا باید بداند که افسردگی و بسیاری دیگر از بیماری‌های روانی قابل درمان هستند. امید، شوق به زندگی و شادی دوباره بازمی‌گردند، حتی اگر مشکلات بیرونی تغییر نکنند.

منبع: ZDF - deutsche-depressionshilfe